S.K.T.

   Bakırımsı bir tatla, ağızda ıslanmamış suskunlukla; "...... seviyorum" diyememişlik.

   Büyüdükçe susmayı, sustukça olgunlaşmak denen yaşlanmışlık da kaybolmayı ezberletiyor hayat. Daha az cesur oluyorsun, daha çok eksiliyorsun. Her giden de bir parçan yeşillenirken sen yok oluyorsun; senden seni götürenlerin vefasızlığına, kendini armağan ediyorsun.
   Sende çimlenmiş ne varsa, bir başkasına çiçekleniyor; sen " ....ben...." diyemiyorsun, haykırsan da duyan olmaz biliyorsun.
   Çamur da yuvalanmış, kalbinin son atımlarını dinliyorsun; bir tek başına. Atımları kime yükselmişdiyse de O bilmeyecek, sen olmamışsın gibi gidecek-ki gitti zaten-bir daha dönmemek üzere. Senden aldıklarıyla bir başkasını mutlu edecek, seni asla etmediği gibi.
   Yorulmak yok diyen, kişisel gelişim(?) kitaplarından alınan gazla hayata tutunmaya çalışan bir ezik olursun; her gidenden sonra. Arta kalmışlarına sarılmak yerine, tümden yok olayım istersin; kolaydır ya yapmaktansa yok etmek.
   Kullanım zamanının sonu çoktan gelmiştir de sen yine de inatla işlevsel gözükmek istersin.