buhran

   Yanından geçip gidiyordu, aradığı doğru insan; doğru sandıklarının peşi sıra kaybettiği vakitlerde. Kaç doğru, bir yanlışın kaybettirdiği zamanda eriyip gidiyordu. Kaç yanlış hakkı kadar kredi veriliyordu, her bir insana.
   Sevmek ve sevilmek istiyordu. Sevmek-sevilmek. İstiyor-istiyordu.
   Ne kadar zor olabilirdi ki; bunca zamandır düşlediğini görür görmez tanımak. Tanınabilir miydi, öyle ilk bakışta ya da tanışmak ne kadar zaman isterdi.
   Ya kayıp gidenler, zamanımızı kaybettirenler; doğru sanılmış yanlışlar neden doğru değillerdi. Doğruydularda biz mi kıymetlendiremeyip yanlışın hanesine ekledik.
   Düşünmeden ve hak etmeden, doğru bulanlara neden torpil geçiyordu hayat da; uzun uzadıya aranıp, kurallara göre oynayanlara kötü davranıyordu.

   Yanından geçip gidenlerden hızlı akıyordu, hayat değil de zaman. Hayat ve zaman, zamanla azalan hayatlar. 

   Kaç bedenle tanışırdı, hayata direnemeyen bedenlerimiz. Ne alırdı ne verirdi; elde kalan en son neydi?