Yaşayamayız

   Bazen eşitini buldun sanırsın, dengini. Dengelendiğini sanırsın ya düşmeden evvel; korkuların kenarda kalsın istersin, "işte bu kez oldu" dersin daha olmamış olana. Sevmek böyle bir şey olsa gerek...

   Hayatın vermediklerini almak adına çabalamak boşa. Vermediyse vermeyecek, belli. Ya adalet; o da mı yok. Yalan mı anlatılanlar, hepsi de mi?
   Kaldırım taşlarına bir çift temas eden ayakların götürebildiği yere değin, bir başka çifti sorarsın; her kayıp kediye.Sokak başları yalnızları senin yolunu gözlese de, sen değilsindir beklenen; gözlerini senden alırlarken ki süzüşlerinden anlarsın, o ne iğrenmedir anlayamazsın.
   Karanlıktan da loş, sokak lambalarının körlüğünde ilerlersin; ayağın tökezler kimi vakit, durmamalısın ya dengeyi bul devam edersin. Oysa belki durmak gerek, azıcık soluklanmak. Ne diyor sana, ne demeni istiyor senden; öğrenmek gerek.

   Yine de genetiğe inat, insanız. Değiştiremediğimizi kanıtlasalar ölür yaşayamayız. Değiştirmek var olmak demek.