... ölmekmiş; yaşamak, oy(ok)sa.

   "Ne diye durmadan şarkı söyleyip dırıyorsun" dedi ağaç. Kuş bu cümleye şaşırdı; çünkü hiç düşünmemişti aslında.
   "bilmem. Mutluyum belki ondandır"
   "Mutlu mu? Ne için mutlusun", kuş yine şaşırdı, ağacın söylediklerine.
   "Baksana ne güzel güneş parlıyor, çiçekler açmış"
   "Nasılsa batmayacak mı güneş, solmayacak mı o güneşe aldanan çiçekler"
   "İyi de şuan güneş gülümsüyor ya, yetmez mi?"
   "O şarkılar söylediğin güneşin seni yağmura bırakıp gittiğin de, tir tir titrerken benim kovuğumda ısınmaya çalıştığını hatırlamıyorsun herhalde. Bana şarkılar söylemiyordun, oysa ben çok endişelenmiştim öleceksin diye."
   "iyi ya ölmedim, buna bile şarkı söylenmez mi?"
   Kaç yıl ömrün var senin; beş ya da yedi mi. Tabi o zamana dek bir atmacaya yem olmazsan veya bir avcıya hedef"
   "Haklısın ömrüm pek uzun olmayabilir ama bu engel mi mutlu olmama?"
   "Ben yüzlerce yıldır hayattayım, sen gibi binlercesini gördüm; binlercesinin öldüğünü. Hem sen şarkı söylüyorsun ya; farkında mısın avcılara yerini belli ettiğini?"
   "Sahi ya, doğrusun"
   "Bak şarkılar söylediğin güneş senin sonunu hazırlıyormuş, hala söyleyecek misin?"
   "Kime söylüyorsun o halde, sen değil misin güneş ne güzel parlıyor diye mutluyum diyen"
   "Evet mutluyum, güneş parladığı için ama şarkımı eşim olacak güzel bir kuşu çağırmak için söylüyorum"
   "Eş mi?"
   "Evet ya eş, eşim olacak güzel bir kuşa; yuva kurabileceğim bir kuşa"
   ...
   Şaşırma sırası ağaçtaydı bu kez. Kuş gördüğü ifadeyi hemen anladı.
   "Sen rüzgarda bağırırıp, güneşli hava da susuyorsun da senin derdin ne bahar ne de kış. Sen hiç aşık olmadın dimi; ömrünce bir sevgiliye dokunmadın değil mi?"
   Öyle ya; yüzyıllardır sabitti bulunduğu yerde. Ne fırtınalar hareket ettirememişti yerinden ya, kımıldamanın sevgiliye gidebilmek olduğunu hiç düşünmemişti. Fırtınalara karşı ben burdayım diyebilmek her daim yeni savaşları kazanmak iyiydi iyi olmasına da; dokunulacak bir sevgiliye gidememek, kötü olan buydu. Homurtuyla isyanının nedeni buydu, şimdi anlıyordu. Bir minik, kısa ömürlü kuştan öğreniyordu; sonunda sevmek yoksa yaşamak en büyük ölmekmiş meğer.