Bir varmış aslında hiç yokmuş

   Elinde kalem,camdan dışarıyı seyrediyor.Kalem bir an evvel yazmak,yazmak istiyor.Oysa el,düşünceleri;düşünceler,ilham denen hülyayı bekliyor.Bir sigara yakıyor ve kalemi kağıdın üstüne-kalemin asla istemediği-bırakıp balkona çıkıyor.Derin bir nefes çekiyor,hava soğuk.
   Aklında bir tek "O" var.Artık yazmak istemiyor,yazdıkça kendine ihanet etmiş hissediyor,onuru inciniyor ama yine de ne zaman yazsa sadece "O"nu yazabiliyor.
   "Bu kez" diyor adam,ama cümlenin gerisi korkaklığa kurban.
   Kalemi aline alıp,ilk cümleyi yazarsa gerisi gelir,biliyor.Ve ilk cümle:
   Ne severdin kar'ı,her kış akşamı dua ederdin kar yağsın diye ve hep kabul olur sabaha kar yağardı.Sen çıkıp;ağzın burnun kızarana dek karda oynamak isterdin de ben hep kızardım sana,ve hep bir yarım hevesdi kar sevmelerin,yine de bıkmaz,olan ne varsa unutur yine dua ederdin;kar yağsın diye..."Bana sımsıkı sarılır mısın?" derdin,istemeden sana sarıldığımda "çok mutluyum" derdin hayret ederdim,nasıl bu kadar kolay mutlu olabildiğine,aslında hayretim ben gibi birinin sarılmasındaki mutlu olunabilme ihtimalinin olmadığı bir mecburi ritüelden nasıl böyle güzel duygular çıkarabildiğindi.
   Kalem yine terkedilmişti,bu kez bir bardak demli çay ve de sigaraya.Adam yine seni yazdım diye balkonda kendi kendine konuşup bir güzel küfretti iradesizliğine,aslında;seni kendini terketmeye zorlayan kendine.Geçmiş tek tek balkona ilişti,her gelen biraz daha sıkıyordu göğsünü,adam elini kalbinin üzerinde gezdirdi;sanki iyileşmesi için eliyle dokunması yetermiş gibi.
   "Sen" dediği gittiğinde kalp krizi geçirdiğinden beri;adam yalnızlıktan korkar olmuş,ne zaman göğsünde bir yanma olsa panik ataklarla kendini daha kötü durumlara sokuyordu.Çayı,sigarayı ve hatta "sen" i düşünmeyi azaltmasını söylemişti doktor,bir de birkaç ilaç vermişti.İlaçları aksatmıyordu kesinlikle,ama çaydan,sigaradan ve de hala eskiye dair yazmalarıyla kendine işkence etmekten vazgeçmemiş,vazgeçmek istedikçe daha bir "sen" i yazar olmuştu.
   "neyse" dedi adam,"nasılsa başladık,bari yarım bırakmayalım.Bu son olsun..." dedi.Kalem her gece izliyordu bu tekrarı,kağıtlar ise tek hikayelik seyircilerdiler,pek bilmiyorlardı.
   Kalemi eline aldı ve:
   Bir gece canın çikolata istemişti hatırladın mı?Ama tüplü çikolata,saçmalama diye sana kızmış yine de gece yarısı sana bulmak için market market gezmiştim...