Her gün ölüyormuş insan;öyle yenisi falan da gelmiyormuş yerine,belli bir kredimiz varmış,eritiyor her günü cepten yiyormuşuz.Her an azalıyormuş umutlar,içinde ölenle birlikte yeni senler yaratamamanın sancısında ölümlü olmanın kokuşmuşluğunda,kendinden uzaklaşıyormuş insan;birde etraftakilerinden.Sarılmak istiyormuş birilerine;sevmek,aşık olmak böyle bir şeymiş ya da sen öyle sanıyormuşsun,sen gibi sananların afyon tarikatında.
Her gün,bir arayışmış;kimisine göre başka bir ölümlü,kimisine göre onu bile unutturacak yalanlardan herhangi biri.Umut dağıttığını varsaydıkların,ruhlarındaki son kırıntıları dağıtarak,başka bedenler arıyorlarmış;sen sevecenliklerine ve hayat enerjilerine imrenirken,tükeniyorlarmış ki en acısı onlarmış anlaşılan.
Sevmek,sevilmek başka bir şeymiş;içinde bir başkasının içini hissetmekmiş.Ne birinin eksikliklerini görmemekmiş ki oda seninkileri görmesin diye;ne de bir başka dayanağı seninki gibi eksik birine dayanak olmak da değilmiş.
Kendinden var edebilmekmiş,sevebileceğini.Aynı senin hamurundan fakat bambaşka bir yorumla.Bir eserin imrenilen gurunu içinde yaşatabildiğin sürece "sevmek" eyleminin sürmesiymiş.Sen "O" olmuyormuşsun,"O" da sen.Herkes kendi oluyormuş,kendini ortaya koyuyormuş;öyle biz falan olmak da yokmuş çünkü herkes önce kendisiymiş,sonra bir diğerini arayan yine kendisi.
En önemlisi kendini bitirmemekmiş,sevebileceğim-kendimden- birini var edicem diye kredini pervasızca tüketmemekmiş;hayatın tek anlamı.Belki de hayatın anlamıda yokmuş ama şuan bunu itirafa hazır değilmişim,ve şuan burda noktayı koyup susmam gerekiyormuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder